Своё мнение главный секретарь издательского дома высказал в программе «В обстановке мира».
Игорь Марзалюк, депутат Палаты представителей Национального собрания Республики Беларусь:
Я хацеў звярнуцца да шаноўнага Алеся Карлюкевіча. Скажыце, калі ласка, вось гэтыя ананімныя Telegram-каналы – можна іх прыраўняць да сродкаў масавай інфармацыі? Можна на іх распаўсюдзіць нормы закона аб сродках масавай інфармацыі ці не? Што з імі рабіць?Таму што, разумееце, ну, зусім адно, калі слова напісана дзе-небудзь на сцяне, і зусім іншае, калі яно цыркуліруе ў Інтэрнеце. Тым больш, калі людзей проста травміруюць, псіхіку ламаюць, многім – асабістае жыцце.
Александр Карлюкевич, министр информации Республики Беларусь:
Калі паўз гэтаю сцяну, дзе напісана слова, праходзіць мільён жыхароў горада, што тады рабіць? Гэта сцяна з’яўляецца сродкам масавай інфармацыі ці не?
Игорь Марзалюк:
Надпісь проста знішчаецца.
Александр Карлюкевич:
Ігар Аляксандравіч, Вы – гісторык, Вы ведаеце, што былі розныя тэхналагічныя вымярэнні распаўсюджвання інфармацыі, навін, часам дастаткова хуткім. І нягледзячы на тое, што не было інтэрнет-сетак, не было сацыяльных сетак, значыць, што не было тэлеграм-каналаў.
Я хачу казаць пра тое, што сёння і журналістыка, безумоўна, як прафесія, нават, і ўвогуле, само разуменне сродкаў масавай інфармацыі дастаткова размываецца. Калі гаварыць пра заканадаўчую базу, то наколькі б яна хутка не развівалася, яна, можа быць, толькі даганяць новыя тэхналогіі. І мы гэта бачым па ўплывах інфармацыі, размешчанай, сапраўды, ананімна, пад уплывамі той інфармыцыі, якая уплывае на свядомасць людзей, у першаю чаргу, як гэта не крыўдна, як раз вось гэтыя пасылы фэйкавай інфармацыі, яны дастаткова агрэсіўна ўплываюць на свядомасць людзей. Часам нават на прыняцце рашэнняў альбо, на крайні выпадак, на абмяркаванні. Гэта я падводжу да таго, што сёння клопат пра і законадаўчае, і грамацкае стаўленне, здаровае, нармальнае грамадскае стаўленне да сітуацыі з любой інфармацыяй выкладзеннай, павінны збліжацца ў ацэнках.
Вось, сёння, дарэчы, пра гэта гаварылася і на форуме. Вельмі цікавыя вызначнні былі. Калі гаварылі пра гігіену ў адносінах да інфармацыі, якая знаходзіцца ў сродках масавай інфармацыі, у сацыяльных сетках. Гаварылі пра гігіену прафесіі, пра гігіену журналістыкі, у цэлым.
«Гигиена информации должна быть. Нельзя в водопровод пускать канализацию! Всегда должен быть чёткий фильтр»
Здавалася б, нясумяшчальныя рэчы, але тым не менш разуменне чыстых рук, здаровай свядомасці, здаровых памкненняў для таго, каб грамадства развівалася па нейкіх маральных нормах. І Вольга Віктараўна сказала пра такі харошы, дастатковы тэрмін – дабрадзелання, жадання пэўных грамадскіх сіл паўплываць на свядомасць людзей у правільным накірунку, каб можна было гаварыць, што мы спакойна пражывем сваё жыцце, з разлікам, што за намі будуць нармальна жыць і развівацца наступныя пакаленні, пакаленні самых блізкіх, у першую чаргу, нам людзей: нашых дзяцей, унукаў, ну, безумоўна, усіх, хто нас атуляе.
«Девственность в 18 лет. Это уже рассматривается как некий дефект личности. То есть идёт подмена моральных ценностей»
Дмитрий Жук, главный редактор Издательского дома «Беларусь сегодня»:
Если мы будем говорить про гигиену, то этой гигиене нужно, как и детей, учить всех. Потому что потребитель информации, прежде всего, должен знать, после чего стоит «помыть руки». И если тот, кто её делал, садясь за клавиатуру, перед этим не помыл руки, ну что ж сделать… Значит, надо учить других. Если мы говорим про закон, то закон должен защищать уcтои общества, те нормы, которые определены людьми. Через избирательное, через парламент, прежде всего. Что сегодня происходит: сегодня происходит очень интересная вещь чисто ментально, психологически – подрывается доверие ко всем институтам общества. Начиная от власти, заканчивая религией, армией, силовыми структурами, школой, образованием, медициной – всем! Для чего это делается: когда нет доверия, проще разрушать.
Ольга Мычко, генеральный секретарь Белорусского Общества Красного Креста:
Манипулировать, да.
Дмитрий Жук:
Это один момент. И очень легко в мутной воде ловить рыбу, зарабатывая деньги, поскольку вот чувство безнаказанности – оно ведет к очень большим проблемам в будущем. И вот этот момент нужно понимать. Вот отсюда и анонимность, возможно, отдельных каналов.
Александр Карлюкевич:
Дзмітрый Аляксандравіч, я прашу прабачэння, я хацеў больш у працяг Вашых слоў – і мы бачым, чаму ў першую чаргу, ідзе наступ на сілавыя структуры, на вобраз тых людзей, якія стаяць на ахове. Я гавару і пра міліцыю ў дадзеным выпадку, і пра Ўзброеныя Сілы. Таму што менавіта за кошт маніпуляцыі свядомасцю распальваюцца пэўныя кропкі судакранання грамадства. Грамадству ўносіцца пэўны ген недаверу да сілавікоў. Значыцца, гэта як раз разбуральныя працэсы.
І хацелася, каб гэта разумелі тыя, хто ўсё ж такі лічыць, што, будучыня за здаровым грамадствам, за дзяржаўным укладам, а не за развалам, не за рэгрэсам. Вось, таму мне здаецца, што поруч, Ігар Александравіч, з развіццём заканадаўчай базы і высвятленнем адносін ў заканадаўчым характары з пэўнымі рэсурсамі (але Telegram-каналы не з’яўляюцца сродкамі масавай інфармацыі), а поруч з гэтым павінна ўсё ж такі развівацца ў грамадстве стаўленне.
Дмитрий Жук об анонимных Telegram-каналах: «Представляете – мы все анонимки начнём публиковать в газетах?»
