Кандидат исторических наук: «Армія Краёва была не такая масавая, як, напрыклад, беларускія партызаны»

Новости Беларуси. Историческое беспамятство? В Международный день освобождения узников фашистских концлагерей в ток-шоу «По существу» обсудили современную трансформацию националистических идей.  

Менавіта на тэрыторыі Беларусі ствараецца масавы партызанскі рух

Кирилл Казаков, СТВ:
С точки зрения истории, белорусы получали самую низкую зарплату – те предатели, которые перешли на сторону фашистов – у нас ген какой-то есть либо мы не подвержены национализму, нацизму? Мы и сейчас это дело отторгаем.

Кузьма Козак, доцент исторического факультета БГУ, кандидат исторических наук:
Справа ў тым, што гэта тычылася не толькі Беларусі – славянскіх народаў.

Кирилл Казаков:
Но украинцы, например?

Кузьма Козак:
Але ж гэта потым ужо будзе залежыць ад таго, наколькі хто будзе ўдзельнічаць не ў супраціўленні, а ў калабарацыі, у супрацоўніцтве.

Игорь Марзалюк, депутат Палаты представителей Национального собрания Беларуси:
Восем мільёнаў украінцаў мужна змагаліся на франтах Вялікай Айчыннай вайны.

Кирилл Казаков:
Никто этого не отрицает. Армия Власова тоже была.

Кузьма Козак:
Была прапанова такая: ці вы да нас, і будзеце выдаваць, забіваць разам з намі… І атрымалася, што не. Гэта было чаканне. І вось менавіта на тэрыторыі Беларусі – не ва Украіне, не ў Літве, не ў іншых дзяржавах ці рэспубліках – ствараецца масавы партызанскі рух.

Кирилл Казаков:
Вторая такая страна – только Сербия.

«На тэрыторыі Беларусі былі створаны афлагі, шталагі, дулагі. І тут каля аднаго мільёна было забіта»

Кузьма Козак:
У Беларусі гэта значна было шырэй. Другая асаблівасць – патрэбна было змагацца з гэтым. І пачалі знішчаць людзей паленнем. Гэта звычайныя вёскі, якія лічылі, што яны даюць хлеб, яны, напрыклад, партызан прымаюць, там хаваюцца, яны могуць выдаваць разведвальныя дадзеныя і так далей. І яны пачалі знішчаць, паліць. Трэцяя асаблівасць – цэнтральны накірунак, наступленне на Маскву. Менавіта тут у палоне апынулася вялікая колькасць салдат. Гэта хлопцы моцныя, але яны трапілі ў палон. І на тэрыторыі Беларусі былі створаны афлагі, шталагі, дулагі. І тут каля аднаго мільёна было забіта – 810 тысяч.

Кирилл Казаков:
У меня вопрос немного другой. Например, поляки и литовцы под прикрытием этой войны пытались решить свои проблемы? Там Вильнюс забрали, поляки вдруг решают Западную Беларусь вернуть. Были вот эти процессы? Армия Крайова воевала только за Польшу?

Кузьма Козак:
Армія Краёва была не такая масавая, як, напрыклад, беларускія партызаны. Мы возьмем самую масавую частку польскага супраціўлення – навагрудскую акругу Арміі Краёва – гэта 14 тысяч. А ў нас гэта 370 тысяч, гэта толькі партызан. І партызан, якія не чакалі, таму што, напрыклад, дактрына Арміі Краёва была ў чаканні – вайна падыдзе, і толькі потым мы ўзнімемся, возьмем сваё. А ў беларусаў была іншая стратэгія, іншая тактыка, таму што на камунікацыях. Ніхто больш так не рабіў, як беларусы. І менавіта сюды і ўліваліся вайсковыя часткі СС, карныя аперацыі – нідзе такой колькасці не было. І я зноў пацвярджаю: мы знойдзем прыклады такія… Паленне жывых людзей. Калі гэта адзін прыклад, як гэта ў Еўропе было, а ў Беларусі – 628 вёсак было спалена з людзьмі. І гэта адзін з паказчыкаў, чым адрозніваецца.

«На тэрыторыі Беларусі такая вялікая колькасць мемарылізацыі»

Кирилл Казаков:
Мы говорим о том, сколько людей у нас пострадало, потерпело. В каждой семье есть человек, который каким-то образом пострадал от войны. Может, это и есть наша гарантия того, что мы не станем нацистами?

Кузьма Козак:
У мяне было перакананне: калі гісторыя і памяць жывуць у сем’ях, іх вельмі цяжка пераканаць, і маладых людзей. Зараз тэхналогіі дазваляюць перакруціць гэта ўсё.

Кирилл Казаков:
Да у нас диванных экспертов, которые воюют за сторону Украины, полно.

Кузьма Козак:
Яшчэ трэба нагадаць, што на тэрыторыі Беларусі такая вялікая колькасць мемарылізацыі. Гэта не толькі помнікі, гэта мемарыялы. І якія яны значныя! Пра іх ведае ўвесь свет: гэта і Хатынь, і «Дзіцячая Хатынь», «Чырвоны Бераг», Трасцянец. Нават маленькія помнікі, якія інфармуюць, што тут забіты 30 ці 50 чалавек. Такой колькасці няма. І яны ў кожнай вёсцы. Як толькі чалавек нараджаецца, ён пачынае пытаць. І яму расказваюць, што было.

Читайте также:  

Сергей Клишевич: 60% наших школьников не знают своей военной истории, для них всё равно, что ВОВ, что война 1812 года

Вадим Боровик: если мы расслабимся, о нас будут вытирать ноги и снова на наших площадях будут вешать наших детей  

Угрозы журналистам и госслужащим – это последствия геноцида во время ВОВ? Ответили в Генпрокуратуре