О белорусском писателе рассказали в одной из серий документального цикла «Тайны Беларуси».
Эти известные снимки Короткевича – последние. Летом 1984 года он отправляется в двухнедельную командировку на Полесье – посмотреть журналистским глазом на места, которые он уже посетил 15 лет назад.
К началу этого путешествия Короткевич уже серьёзно болел, лежал накануне в реанимации, но всё же поехал. Сегодня многие задаются вопросом – зачем? И только близкие знают: за этим поступком, как, собственно, и за каждым, огромный смысл.
Михаил Басалыга, художник, иллюстратор:
Калі ўжо хвароба падыйшла так моцна, і як ён прыдумаў развітацца. Ён добра ведаў Валянціна Ждановіча, фатографа,і Пятра Драчова. Пётр Драочў яму (не памятаю, можа,і пры яго жыцці) зрабіў яму «Чорны замак Гальшанскі», таксама ілюстраваў. І папрасіў зрабіць плот і спусціць яго на Нёман,і праплыць, сколькі можна. І яны зрабілі, і паплылі з ім. Вось так ён развітвауся з радзімай, з зямлёй, з Беларусью.
Лина Готовская, заведующая Оршанским музеем В. С. Короткевича:
Сябры прыдумалі яму такую назву: «Ты будзеш капітанам нашага судна». Паставілі палатку, ён там большую частку часу ляжаў, таму што было вельмі дрэнна яму.
І сябры бачылі, што ён трымаўся з апошніх сіл, але не успрымаў заўвагі, што: «Давай вернемся, спынім падарожжа».
Аднойчы спыніліся на начлег, на прытулак у ракі Прыпяць, прыток Смердзь. Гучыць Смердзь – ад слова смурод. Але гучыць Смерць. І расклалі вогнішча над вогнішчам тройчы ўначы, позна ўвечары праляцела вялізная сава. Уладзімір Караткевіч – выдатны знаўца фауны і флоры Беларусі і не толькі, ён памаўчаў і сказаў: «Ведаеце, сава – гэта вельмі дрэнны знак. Яна – прадвеснік смерці».
