«Маці цалавала парог». Музей деревень, которые иcчезли после аварии на ЧАЭС, создали в Ельском районе

Тыя, хто быў вымушаны  пакінуць свой родны дом пасля аварыі на ЧАЭС, ствараюць музей памяці. 

Нiна Неўмяржыцкая, ураджэнка вёскі Заяч’е, дакументалiст музея «Галасы пакiнутых вёсак»:
Сёння мы з вамі знаходзімся на зямлі, якая – асаблівая. Знаходзяцца вёскі, якія зніклі пасля Чарнобыльскай аварыі.

Уладзiмiр Субат, журналiст:
Я вас слухаю і хачу спытаць. А тут ёсць Ваша вёска?

Нiна Неўмяржыцкая:
Ёсць.

Уладзiмiр Субат:
Давайце падыйдзем.

Нiна Неўмяржыцкая:
Гэта – ўсё, што засталося на памяць аб маёй вёсцы. Вёска Заяч’е.

Нiна Неўмяржыцкая памятае той красавіцкі дзень 1986 года.

Нiна Неўмяржыцкая:
Маці… Прыбралі вакол селішча, падмялі ўсё…

І яна цалавала парог, і я разумею цяпер тое, што яна рабіла.

Мае родныя…

Уладзiмiр Субат:
Кожны здымачак з Вашай вёскі?

Нiна Неўмяржыцкая:
Мы ніколі ўжо не прыедзем у гэту хату.

У музеі сабраны экспанаты з 50 ельскіх вёсак, якія крануты чарнобыльскай хмарай.

Уладзiмiр Субат:
Мне здаецца, для нашчадкаў вельмі важна прыйсці сюды, убачыць.

Нiна Неўмяржыцкая:
Гэта вельмі важна. Калі мы сустракаемся на могілках на Радуніцу, я кажу пра гэты музей.

І яны ў захапленні. Яны мне фатаграфіі прывозяць.

Настолькі хочуць дапамагчы чымсьці, штоб гэта жыло.  Ад радасці, што будзе памяць.

Гіне вёска, прападае,

Зарастае вішняком.

Хтосьці хату забірае,

Што стаяла пад замком.

А душа баліць і плача.

Як ты памяць не крані,

Хоць камусьці будзе дача,

Не загіне ў агні.

Также в программе рассказали про Евгению Данченко, которая более 30 лет прожила одна в выселенной деревне: «Чернобыль – в сердце моём»: авторский репортаж Владимира Суббота

Уладзiмiр Субат:
Не шкадуеце, што не пакінулі хату?

Яўгенiя Данчанка, жыхар вёскі Дуброўнае:
Не. Не хочу я. Дажываю да апошняга дня, ведаю, што ўжо мне дрэнна-дрэнна, думаю, вось туды мне ўжо трэба. Але нікуды не хочу ўжо.