Во дворах по улице Богдановича среди современных домов затерялись постройки XIX века – ровесники знаменитого сына земли белорусской Максима Богдановича. Тогда эта улица называлась Александровской, и на этом месте находился 25-ый дом, в котором поселились Богдановичи. Здесь же 9 декабря в 1891 году в семье Адама Егоровича и Марии Афанасьевны родился второй ребенок. Имя ему дали Максим.
Валентина Короткая, научный сотрудник Литературного музея Максима Богдановича:
Нарадзіўся хлопчык у доме, які мінчане называлі Домам Карказовіча, па прозвішчу ўласніка, гаспадара гэтага дома. Сам Карказовіч тут не жыў, здаваў дом у арэнду прыхадской школе, першаму мінскаму вучылішчу. Тут настаўничаў тата будучага паэта Адам Бягоравіч Багданович. На першым паверсе была школка, дзе вучыліся дзеці, атрымлівалі адукацыю, анаглагічную сучаснай пачатковай. На другім паверсе – кватэры настаўникаў.
После рождения Максима семья Богдановичей прожила здесь всего шесть месяцев. Во время одного из уроков у Адама Егоровича пошла из горла кровь. Врачи поставили страшный диагноз – туберкулез. В то время эта болезнь была неизлечима. Адаму Егоровичу запретили преподавать. Работа нашлась в Гродно, и все семейство Богдановичей вынуждено было покинуть родной Минск.
Валентина Короткая, научный сотрудник Литературного музея Максима Богдановича:
Багадановіч памятаў гэтыя мясціны, сябры узгадвалі, што калі паэт вярнуўся ў Мінск, сюды, у Траецкае прадмесце, ён таксама прыходзіў, блукаў па вуліцах, але ў доме Карказовіча, па вуліцы Аляксандраўская, 25, жылі зусім іншыя, чужыя людзі. Пры сарамлівым вельмі сціплым характары Максіма ён нават не зазірнуў унутр, проста падышоў, глянуў і сышоў адсюль.
Есть еще одно место в Минске, которое хранит память о маленьком Максиме.
Валентина Короткая, научный сотрудник Литературного музея Максима Богдановича:
Хрысцілі яго ў тагачасным Петрапаўлаўскім саборы Мінска. Гэта адзін з галоўных храмаў горада на XIX стагоддзе. Першапачаткова ён вядомы нам як Святадухаўская царква, уніяцкі храм XVII стагоддзя. На час хросты Максіма храм выглядаў не так, як гістарычна, і не так, як зараз. Канцэртны зал «Верхні горад» азноўлены ў выглядзе XVII стагоддзя. Калі хрысцілі Максіма, гэта быў храм у псеўдавізантыйскім, псеўдарускім стылі, вельмі багата аздоблены, вялікая праваслаўная святыня. Хрысціць яго сюда натуральна прынеслі бацькі, хроснымі были абраны калегі і знаёмыя.
Важную роль в жизни Максима Богдановича сыграла его крестная мать – Ольга Епифановна Семова. Именно ей будущий писатель показывал свои первые стихи. Ольга Епифановна сразу же рассмотрела талант мальчика и начала выписывать для него первые газеты на белорусском языке – «Нашу долю» и «Нашу ніву».
Валентина Короткая, научный сотрудник Литературного музея Максима Богдановича:
З Вільні ў Ніжні Ноўгарад Багдановічу прыходзіць паершая беларускамоўная перыёдыка, Максім пачынае чытаць. І яшчэ праз некалькі год наважваецца і дасылае ў рэдакцыю «Нашай нівы» свае творы. З 15 год другуе свае апавяданні, вершы на старонках «Нашай нівы».
Всю жизнь Максим Богданович мечтал вернуться в родной Минск. Однако произошло это лишь за несколько месяцев до его смерти. В конце октября 1916 года на Захарьевскую улицу (ныне проспект Независимости) примчалась конка. Из нее вышел высокий мужчина с пышной копной каштановых волос и аккуратно постриженными усами. Это был Максим Богданович. Здесь его встречала вся минская интеллигенция, объединенная под флагом культурно-просветительского клуба «Беларусская хатка».
Валентина Короткая, научный сотрудник Литературного музея Максима Богдановича:
Дом гэты стаяў на цэнтры будучай плошчы Леніна. Як раз сюды і прывялі сябры Максіма Багдановіча. Першы вечар правялі за гарбатай і менавіта тут сустраліся вечарамі, абмяркоўвалі беларускія справы.
В то время, когда Максим Богданович вернулся в Минск, город проживал не самые легкие времена. Вот уже как два года шла Первая мировая война. В 40 километрах от столицы развернулся главный театр военных действий. Минск принимал раненных, сюда съезжались беженцы. Огромную помощь городу тогда оказывали члены «Беларусскай хаткі». В их числе и Максим Богданович. Уже на следующий день после приезда он устроился на работу в Минскую губернскую земскую управу.
Валентина Короткая, научный сотрудник Литературного музея Максима Богдановича:
Працуе статыстам, займаеца вядзеннем дакументацыі, звязанай з аказаннем гуманітарнай дапамогі бежанцам, выдачай адзення, харчавання. Гэты будынак знаходзіўся на вулицы Скобелеўскаў і Падгорнай. Сёння гэта перасячэнне вуліцы Чырвонаармейскай і Карла Маркса. Туды спяшаўся на працу, працоўны дзень быў паўнавартасны, як у сучаснага мінскага жыхара – з 9 раніцы да пяці вечара Максім займаўся гэтай канцэлярскай справай.
Работа в Минской губернской земской управе утомляла Максима. Огромной отдушиной для него было посещение Первой публичной библиотеки имени Пушкина. Сюда он спешил каждый день после работы. Здесь он писал свои лекции о белорусской истории и этнографии, с которым мечтал выступить перед мичанами.
Страшная болезнь – туберкулез – уже тогда забирала много сил у молодого писателя. Он будто чувствовал, что надо работать много и усердно. Лишь на некоторое время встреча с родным городом позволяет забыть о плохом самочувствии. К тому же здесь он наконец-то встречает молодую особу, с которой долгое время вел переписку вдали от родины, сообщили в программе «Минск и минчане» на СТВ.
Валентина Короткая, научный сотрудник Литературного музея Максима Богдановича:
Лісты яна пісала прыгожыя, ён адказваў, некалькі разоў прасіў даслаць фотаздымак. Дзяўчына адмаўляла. Ці замоўчвала, ці адмаўляла. І так і не даслала. Багдановіч едзе ў Мінск, прагне с ёй сустрэцца. Аказалася, што знешнасці барышня была пасрэдкавай, і нейкія асабістыя адносіны ўжывую не склаліся.
Вернувшись в Минск в 1916 году, Максим Богданович сумел заново полюбить родной город. Будто зачарованный по дороге на работу он мог часами стоять возле Красного костела, сидеть в дворике на Александровской или, не замечая никого, наслаждаться чтением в библиотеке.
В феврале 1917 года самочувствие писателя стало ухудшаться. Друзья собрали деньги и отправили Максима Богдановича на лечение в Крым. Прощались здесь же, на Захарьевской, куда несколько месяцев назад прибыл классик белорусской литературы. Надеялись, что он еще вернется. Но этому не суждено было случиться. Сердце Максима Богдановича остановилось в Ялте в мае 1917 года. Но дух его остался в Минске.