Да 125-годдзя Кандрата Крапівы. Паглядзіце на адзіны ў краіне музей пісьменніка

Навіны Беларусі. «Ах ты, свінтус грандыёзус!» Напэўна, усе з маленства чулі гэты выраз, але адкуль ён пайшоў у народ? Вядома, належыць гэты перл, як і шматлікія іншыя, востраму пяру бацькі беларускай сатыры Кандрату Крапіве. Чаму Крапіва, і які яшчэ дагэтуль невядомы псеўданім меў знакаміты байкапісец і драматург? Ці шмат ён смяяўся ва ўласным жыцці? Як прайшоў чатыры вайны і самай моцнай зброяй абраў гумар? Праграма «Цэнтральны рэгіён» на СТБ прысвечана 125-годдзю адной з самых выбітных постацяў беларускай літаратуры.

Каб больш даведацца пра легендарнага Крапіву, мы завіталі да яго каранёў, на малую радзіму. У вёсцы Нізок не захавалася нават фундамента роднай хаты, але кожны жыхар тут ганарыцца знакамітым земляком. Уздзенская другая школа больш за 30 год носіць імя першага народнага пісьменніка Беларусі. Тут беражліва захоўваюць памяць пра знакамітага земляка ў адзіным на ўсю краіну музее Кандрата Крапівы.

Апошні экспанат – кніга да 125-годдзя майстра слова, падарунак музею ад унучкі Кандрата Кандратавіча Алены Атраховіч. Кандыдат мастацтвазнаўства і адна з самых дасведчаных даследчыкаў шматграннага таленту пісьменніка. Па яе ўнікальных успамінах і будзем гартаць малавядомыя старонкі біяграфіі Кандрата Крапівы.

Алена Атраховіч, кандыдат мастацтвазнаўства, унучка Кандрата Крапівы:
Трэба было сабраць матэрыял, асэнсаваць уласныя ўражанні, успаміны. Іх шмат. У кнігу ўключаны вельмі цікавыя матэрыялы. Напрыклад, тут надрукаваны ўрывак з п’есы «Брама неўміручасці», які, як жартаваў сам Кандрат Кандратавіч, не ўлез у п’есу. Тут ён упершыню надрукаваны, ён невялікі.

Гэтая рэч – яго пісьмовы стол. Ён вельмі яго любіў, набыў яго недзе ў 50-я гады мінулага стагоддзя і ўвесь час з ім не раставаўся, бо, відаць, добра пісалася за гэтым сталом.

Яна Шыпко, карэспандэнт:
Пакуль яшчэ няма помніка Кандрату Крапіве. Калі ўявіць, што такі з’явіцца, дзе, на ваш погляд, ён быў бы дарэчы і які ён павінен мець выгляд?

Алена Атраховіч:
У горадзе няма яшчэ помніка Кандрату Крапіве. І калі ўявіць сабе, дзе ён можа быць, – я бачыла бы гэты помнік у жанравым стылі. Не манументальны, а ў жанравым. Побач – героі баек, безумоўна. Такім чынам, гэты помнік мог бы існаваць у нейкім парку, скверыку.

Я вучуся ў школе, якая мае яго імя. Праходзім яго розныя байкі. Вельмі добры пісьменнік.

Ён падымае вельмі важныя тэмы на гэты момант і на момант усяго жыцця, таму мы з тэатрам пытаемся паказаць яго творчасць не толькі ў пісьмовым выглядзе, а на справе – з касцюмамі і іншым.