«Женщина с большой буквы». Рассказываем историю Клавдии Абибок, которая с 16 лет работает на малой родине

Ёсць да болі знаёмы куточак зямлі – гэта вёска Сырод, мая песня і калыска. І хоць сцежкі дадому даўно зараслі, усё часцей і часцей я гляджуся ў дзяцінства.

Клавдия Абибок, культорганизатор Калинковичского районного центра культуры и народного творчества:
Маё дзяцінства прайшло ў вёсцы Сырод Калінкавіцкага раёна. Сям’я была вялікая. Нас пяць сясцёр, маці, бацька, але так склалася, што бацька пакінуў нас і маці засталася адна. Працавала настаўніцай у мясцовай школе і гадавала нас. Не проста гадавала. Яна ўкладвала ўсю душу, усё цяпло свайго сэрца нам. Яна выхоўвала нас сваім асабістым прыкладам, каб мы выраслі дастойнымі людзьмі.

Мая працоўная біяграфія пачалася с 16,5 гадоў. Я прыйшла ў кротаўскую школу піянер-важатай. Ніколі не забуду гэтыя першыя гады маёй працы. Потым мяне перавялі ў Шывіцкую сярэднюю школу, а потым я сустрэла хлопца з суседняга сяла. Канешне, пакахалі адзін аднаго, згулялі вяселле, у 1975 годзе нарадзілася дачка Людмілка, а ў 1983-м – сынок Васілёк. Усё ішло добра. Я займалася не толькі настаўніцкай справай – у мяне шмат хобі. Я ўсё люблю рабіць сваімі ручкамі: вышываю, вяжу, праду, умею нават ткаць.

І ўсё гэта мне ў жыцці вельмі прыгадзілася. Калі я выйшла на пенсію, мяне запрасілі ў тэрытарыяльны цэнтр сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва. Ой, думаю, як я буду з пажылымі людзьмі працаваць? Я ж усё жыццё толькі з дзецьмі працавала, а тут пажылыя людзі. Аказалася, што гэта зусім не складана. Пажылыя – амаль што дзеці. Іх трэба і пашкадаваць, з імі трэба парагатаць. На іх трэба трошкі і пасварыцца. Усялякае бывала.

Я стварыла там калектыў, які называецца «Чапурушкі». Гэта 12 прыгожых жанчын, маладых, пазітыўных, крэатыўных, таленавітых. Мы ўсе розныя, але нас аб’ядноўвае любоў да песні. І так мы спяваем ужо 10 гадоў.

Тамара Мороз, участница ансамбля «Чапурушки»:
Я в коллективе недавно, года два, но Клавдию Андреевну я знаю очень давно. Мы с ней знакомы еще с того времени, как пришли работать педагогами. Это человек очень творческий, который прирос корнями к своей родной земле.

Мария Горло, участница ансамбля «Чапурушки»:
В коллектив пришла совсем недавно. Пришла на подработку, но меня заметила Клавдия Андреевна и пригласила в свой коллектив «Чапурушки». Я всегда ей говорю: Клавдия Андреевна, и как вы все успеваете? Коллектив очень гордится нашей Клавдией Андреевной, и она действительно заслуживает этого звания «Женщина года».

Клавдия Абибок:
Калі я была яшчэ зусім маленькая, маці прынесла дадому са школы гармонік і кажа: дзеўкі, іграйце. Адна патрымала – паставіла. Другая патрымала – паклала той гармонік назад у футляр. А я глянула на той гармонічак, а ён новенькі, бліскучы, пахне фабрычнай фарбай, стразікі такія прыгожыя. Думаю, як жа гэта мне навучыцца на гэтым гармоніку іграць. Гэта было складана і ў той жа час вельмі цікава. 60 гадоў прайшло з таго моманту, калі дзед Ігнацік аддаў мне свой гармонік, сусед. Чаму? Таму што маці аднесла гармонік назад у школу. І я нават плакала. Як жа я буду жыць без гармоніка? Я ўжо нешта ўмею іграць. А тут гэты дзед-сусед кажа: бяры, Клаўка, іграй. З той пары са мною крочыць 60 гадоў падрад той гармонік, што калісьці падарыў мне дзед Ігнат.

Па выніках 2022 года мне было прысвоена званне «Лепшы валанцёр Гомельшчыны». Маё валанцёрства заключаецца, мабыць, у гэтым. У гэтых песнях, у гэтай музыцы. Мяне не трэба доўга прасіць, мне проста дастаткова пазваніць і запрасіць мяне выступіць, напрыклад.

Елена Цурко, директор Калинковичского районного центра культуры и народного творчества:
Это женщина с большой буквы. Она сама по себе очень интересный человек. Она и книгу написала, имеет очень красивый голос, играет на гармошке. Это прирожденный талант.

Клавдия Абибок:
Дзеці мне вельмі дапамагаюць на дачы. А я дзецям чым магу дапамагчы? Я настаўніца рускай і беларускай мовы і літаратуры. Адна ўнучка ў мяне скончыла гомельскі ўніверсітэт, нават два дыпломы атрымала. Меншая ўнучка ходзіць у дзявяты клас у гомельскай школе, а ўнучак Цімафей ходзіць у першую школу, ён зараз у 11 класе вучыцца. Будзе, канешне, паступаць. І я дапамагаю ім.

Зинаида Чернявская, сестра:
Сестру мы уважаем, она у нас умница. Добродушная, помогает нам добрым словом, хорошим делом. За доброту, за прямолинейность, за трудолюбие. Все хорошие черты характера присущи моей сестре. Все, что есть у человека.

Клавдия Абибок:
Як добра, што ў чалавека ёсць рукі. Асабліва, калі гэтыя рукі – сапраўдныя дапаможнікі, стваральнікі цудаў. Вырашыла свае ўспаміны дзіцячыя на паперу пакласці, таму што час ідзе і тое, што я проста расказваю сваім дзецям і ўнукам, нешта забудзецца. А кніга была, ёсць і будзе заўсёды з чалавекам. І я ўзялася за пяро. Я пісала гэтую кнігу начамі. Уся ў слязах, таму што шмат было момантаў вельмі цяжкіх. Тут напісана, што гэтая кніга прысвячаецца маёй дарагой матулі, маім любімым сёстрам, маім землякам, аднавяскоўцам.

Я проста люблю жыццё, люблю людзей, люблю рабіць тое, чым я займаюся. І гэта дае мне сілы, здароўе. Я лічу, што я шчаслівы чалавек, таму што ў мяне харошая сям’я, вакол мяне людзі.

Мне по жизни везет на хороших людей. Они, словно цветы, мою жизнь украшают.

Клавдия Абибок:
Я лічу, што вакол мяне мора кветак – гэта людзі з добрымі вачамі, з добрымі ўсмешкамі, з добрымі адносінамі да мяне. Адным словам, жыву для людзей і для сябе ж таксама. І людзі мне адказваюць узаемнасцю.